Bar u Grillby'ego

TRENING
Mąka? Jest. Jajka? Są. Cała reszta babraniny? Jest, wszystko się zgadza. Co to takiego się właśnie wyrabia barze, czy ktoś mi wytłumaczy? Otóż Grillby postanowił w końcu zabrać się do roboty. Zniknął zza swojego barku już dłuższy moment temu znikając w kuchni i całkowicie pochłaniając się swojemu zadaniu. Na swój czarny, barmański fartuszek zawiązał inny, całkiem biały, no, może z jedną plamką keczupu co by ubrań mąką nie pobrudzić. Mężczyzna strzelił palcami, które wydały z siebie głośny zgrzyt i westchnął ciężko. Czas zabierać się do roboty.

Na początku trzeba przygotować blaszkę, dlatego tez ognisty pan nachylił się do jednej z szafek i wyjął dwie blaszki z dziurami na babeczki, po 8 w jednej, co daje nam łącznie 16 babeczek. Kolejnym krokiem było sięgnięcie do szuflady w celu wyjęcia z niej papieru do pieczenia oraz pary nożyczek. Grillby ostrożnie poodrywał prostokątne paski śliskiego, brązowawego papirusu, a następnie poprzecinał je na pół otrzymując kwadraty. Były one mniej więcej wymiarowo 12x12 centymetrów, z czego nasz żywiołak ognia w dokładnej połowie w każdym kwadraciku zrobił nacięcie o długości 4, może 6 centymetrów, a następnie umieścił każdy z nich w formie babeczki. Nie dość, że będą one przepysznie smakowały, to w dodatku będą w stylowym papierku! A właśnie, trzeba przecież wstawić piekarnik! Jak można się domyśleć, szybko nastawił go na 200 stopni Celsjusza i włączył.

Przygotowania gotowe, czas na ciasto! Mąka, jajka, cukier, proszek do pieczenia, cała reszta rzeczy potrzebnych do nich, czerwony barwnik w proszku oraz mała fiolka z pomarańczowym płynem stała już na blacie. Grillby myślał o tym już rano, wszystko stało przygotowane odkąd przekroczył on próg swojego lokalu. Do przygotowania ciasta mężczyzna wyjął miskę z szafki umieszczonej na ścianie oraz mikser, który podłączył szybko do kontaktu. W misce po kolei lądowały suche składniki takie jak: 2 szklanki mąki, 2 łyżeczki proszku do pieczenia, 0,7 szklanki cukru, saszetka cukru waniliowego, odrobina czerwonego barwnika. Następnie zostały one wymieszane ze sobą, by do ładnego, czerwonego proszku dodane zostały 2 jajka, pół szklanki oleju, szklanka mleka oraz trzy krople dziwnego, pomarańczowego płynu, który po otworzeniu koreczka zabezpieczającego ową ciecz wytworzył małą chmureczkę dymku, która jak szybko powstała, tak szybko zniknęła rozpuszczając się w powietrzu pozostawiając po sobie tylko przyjemne ciepło i słodki zapach, którego opisać nie mogły żadne słowa. W dłoni Grillbyego wylądował mikser, którego pałeczki zaś zlądowały w misce ze składnikami. Kciukiem mężczyzna włączył maszynę od razu na 4, a gruchot pałeczek obijających się o miskę dało się usłyszeć w całym lokalu. Nieziemski zapach także mógł poczuć każdy gość Baru Grillbyego. Dokładne mieszanie składników zajęło potworowi dobre pięć minut, a po gotowej robocie wyłączył on robota kuchennego, zdjął pałeczki i otrzepał o miskę, a następnie rozejrzał się dookoła i polizał jedną z nich. Nikt się przecież nie dowie. Ostatecznie wylądowały one w zlewie. Łyżka leżąca nieopodal dość szybko znalazła się w dłoni meżczyzny, a za jej pomocą zaczął on nakładać ciasto do foremek brudząc nieco swój biały fartuszek. No pięknie, keczap, teraz czerwone ciasto! Grillby westchnął głośno gdy nałożył ciasto do każdej foremki i odłożył miskę w zlew, po czym otworzył ówcześnie rozgrzany piekarnik i bez żadnych rękawic złapał on jeszcze zimne blaszki, po czym umieścił w mocno rozgrzanym piekarniku. Jako, iż był ognistym potworkiem ciepło piekarnika nie sprawiło mu jakiegokolwiek bólu, nawet nie dało za dużego odczucia ciepła. Drzwiczki piekarnika zostały zamknięte, zegar nastawiony na 25 minut. Czas na krem.

Do jego przygotowania Grillby wyciągnął z szafeczki kolejną miskę, a także wymył wcześniej używane pałeczki, by następnie zamocować je z powrotem w mikserze. Składniki na krem czekały na niego tak samo, jak składniki na ciasto. Wcześniej już uszykowane, ładnie ustawione na blacie. Mężczyzna sięgnął po serek mascarpone i za pomocą łyżki umieścił go w misce mniej więcej 250 gramów. Do tego dolał on 150 mililitrów śmietanki kremówki i dosypał pół opakowania galaretki pomarańczowej. Tym razem nie użyje on barwników, a galaretki, ponieważ nie dość, że da to kremowi pomarańczowy smak, to dodatkowo zabarwi go delikatnie. Do całości dodane zostały także 3 krople tajemniczego płynu, a następnie Grillby ponownie wziął mikser w dłonie i wymieszał za jego pomocą wszystkie składniki. Podczas kolejnego otrzepywania rzeczy z pałeczek nie mógł on znów powstrzymać żądzy liźnięcia ich przed tym, jak zlądują w zlewie. Gotowy krem nasz żywiołak przełożył do dwóch tub do dekoracji.

Wyczekiwanie na timer piekarnika nie było długie, ponieważ przygotowanie kremu zajęło mu całe 24 i pół minuty, więc tylko obejrzał się on w stronę piekarnika, a chwilę później wyjmował z niego gorące blaszki, oczywiście znów gołą dłonią. Czas dekoracji nastał. Tuba z pomarańczowym kremikiem jak cała reszta rzeczy zlądowała w jego łapkach, a na babeczkach pojawiały się co chwilkę dokładne stożki wytworzone z kremu ślicznie zawijające się dookoła. Dekoracja każdej babeczki z kolei zajęła mu bardzo krótko, więc szybko mógł on rozpocząć nakładanie na krem śnieżek z zastygniętego białego lukru. Jedna, do dwóch śnieżek wyądowały na każdej babeczce, a następnie sztuczne materiałowe czapeczki mikołaja na patyczkach zostały wbite głęboko w ciasto. Były one wykonane ręcznie, co pokazywało, jak bardzo nasz barman starał się dla uczestników strojenia, by zapewnić im dobry poczęstunek, który w dodatku wyglądał oszałamiająco!
Nie zostało nam nic innego jak wyjęcie każdej babeczki z kolei na tackę, co Grillby zrobił z zaskakującą prędkością nie uszkadzając przy tym żadnego ze swoich tworów. Zadowolony po skończonej robocie otrzepał dłonie, zdjął biały fartuszek wieszając go na krzesełku w kuchni i opuścił ją, jak i cały bar trzymając tackę przepełnioną jego tworami w dłoniach mając wymalowany dość szeroki uśmiech na swojej twarzy, co rzadko się zdarzało, ponieważ każdy widział w nim sztywnego, poważnego barmana, a nie roześmianą małpkę.