Niezwykła Przygoda Doggo

Przebiles aniołowi gardło i co ciekawe obciąłes głowę. No i zapewne spodziewałbys się, ze rozsypie sie w proch. Anioł jednak nie rozsypal się. Zamiast tego jego ciało poczęło zmieniać się w cząsteczki swiatła. Gdy zakonczyła się przemiana, to co pozostało z anioła po pristu zniknęło.

Tymczasem broń którą zabrałeś w twojej ręce lekko się zmniejszyła do twego rozmiaru. I w tym samym czasie zaczęła płonąć czarno-czerwonym ogniem i taką samą dostała aurę.

- swietnie. teraz zemscimy sue na innych. Najpierw pozbędziesz się psów oraz tych szkieletów. Pamiętasz jak wszyscy cie wysmiewali ? Nastepnie ruszysz na umdyne. A potem czeka cię zamek. Zabij króla. - powiedział demon

Udało mi się. Zabiłem go. Teraz dalsza droga będzie już pestką. Słuchałem uważnie demona w mojej głowie. - Taa... - już miałem coś powiedzieć, ale nagle urwałem bo wpadłem na pomysł. - A może... - zacząłem zamyślony. - A może by tak od razu pójść na tego mięczaka, Asgora? Gdy zdobędę władzę... będę miał tyle możliwości by ich ukarać... - zacząłem się uśmiechać już na samą myśl. Spojrzałem na nowy miecz i już zacząłem planować to co zrobię. Wejdę po cichu do zamku, pozbędę się go tak by nikt nie zauważył i przejmę władzę. To był dobry Plan.

odważny plan, jak na takiego pieska. No, ale to twój wybór. tymczasem demon usmiechnął się w duchu. Nie spodziewał się od ciebie takiego zaangażowania, ale mu się to chyba podobało.
- hej, podoba mi się to myslenie. Im szybciej pozbędziesz się tego debila tym lepiej. No, to chyba czas się zbierać. pocwiczył bym na twoim miejscu najpierw tą broń, a potem poleciał do zamku. - powiedział demon. przy okazji pokazał ci króla zamienionego w proch i ciebie z jego koroną na głowie

Myśl którą przesłał mi demon wywołała szeroki uśmiech na mojej twarzy. Pomyślałem że zrealizują ją tak szybko jak tylko mogę. Jednak najpierw chciałem zrobić to co doradził mi demon. Wziąłem więc Ostrze Które kiedyś należało do tego anioła, i zacząłem szukać jakieś drzewa które mógłbym spróbować przeciąż. - Przeklęta Wada Wzroku... - pomyślałem. - ...Mógłbym tyle zrobić gdyby nie ona... - po chwili jednak pocieszyłem się tym że niedługo będę mieć ludzi od zajmowania się takimi nieruchomymi przedmiotami jak i cały zamek. Gdyby udało mi się w końcu jakieś znaleźć to nie czekałbym i od razu bym spróbował je rozwalić nowym ostrzem.

może i byłby problem z tymi drzewami, gdyby nie to, że nagle zerwał się wiatr. Nie jakis silny by zmiatał wszystko z powierzchni ziemii, ale wystarczająco potężny by ruszać gałęziami. No i zauwazyłes ciemne kontuty najblizszego drzewa. Zresztą nagle także demon przejął kontrolę nad twym ciałem. podszedłes z jego pomocą do drzewa, no i już teraz mogłes spokojnie cwiczyć walkę nowym ostrzem

Ach, tym razem miałem szczęście i wiatr trochę mi pomógł. Gdy byłem blisko jakiegoś drzewa spróbowałem szybko przeciąć je na pół. Ciekawiło mnie jak silne mogło być to ostrze. Sądząc po tym co zrobiło parę chwil wcześniej prawdopodobnie był magiczny. Albo tylko to co się tam stało jedynie mi się wydawało. Po zaatakowaniu jednego drzewa zaraz spróbowałem zrobić to na kilku. Zniszczyć jak najwięcej się da, tak szybko jak tylko potrafię. Poza tym myślałem o tym co zrobię gdy pozbędę się Asgora. O władzy, bogactwie... Był tylko jeden problem. Gdyby nawet udało mi się zabić tego starego kozła, to wciąż była jedna osoba która mogłaby stanąć mi na przeszkodzie... Undyne. Co prawda pewnie jest teraz wciąż zajęta tym szkieletem, ale co jak skończy? Pewnie jak zobaczy mnie jego nowego króla i władcę zdziwi się. W sumie każdy by się zdziwił, ale ona jakby tylko dowiedziała się prawdy od razu by mnie skopała. Pomyślałem że zanim jeszcze skrócę życie aktualnego władcy Podziemia, będę musiał coś zrobić z moją starą szefową. Czułem moją nienawiść do niej. - Okropnie się rządziła, i śmiała się ze mnie. Jak wszyscy. Nie będzie łatwo się jej pozbyć, ale na pewno jest jakiś sposób! Na razie powinienem się wziąć za trening. - pomyślałem już wracając do rzeczywistości. Po chwili przypomniało mi się coś. Ten szkielet pod wpływem tej dziwniej strzały zmienił się. Przyjrzałem się sobie czy wyglądam jak on. Gdyby Strażniczka mnie zauważyła pewnie od razu domyśliłaby się co ze mną stało i pokrzyżowałaby moje plany.

- I dobre masz obawy. Z pewnoscią Undyne by to zauważyła. No i może nie zabijaj papyrusa, bo wiesz... wtedy sans się za ciebie weźmie, a on potrafi się poruszać bez ruchu. A przy okazji swietne ataki hihihi... te drzewa nie miały szans. No ale, teraz czas wyruszyć na undyne - powiedział demon. Wygląda na to, że umie czytać w myslach.
Tymczasem jak na zawołanie z twojej prawej strony zaczęła się zbliżać ryba. Szybkim, choć dostojnym krokiem godnym bohatera zbliżała się do ciebie. No, nie mogła inaczej bo miała zbroję na sobie ( w końcu w pełni założoną ), a w zbroi naprawdę jest się trudno poruszać

- Sans? Świetne ataki? Ponoć jest za leniwy żeby walczyć... - pomyślałem. Nagle spojrzałem w prawo. To była Undyne. Byłem trochę przestraszony, ale starałem się tego nie okazywać. Postanowiłem że lepiej dla mnie będzie poudawać że tak naprawdę nic mi się nie stało. - Undyne! Co tu robisz? Gdzie ten szkielet? - pytałem stojąc w miejscu. Nie chciałbym się do niej zbytnio zbliżać, a gdybym się wycofał mógłbym stworzyć jakieś podejrzenia. - Teraz tylko poczekać na odpowiedni moment... muszę być gotowy by zaatakować... - myślałem.

Undyne spojrzała na ciebie leciutko z góry. No cóż, jako twoja przywódczyni raczej nie spoufalałaby się z tobą tak po prostu. Oczywiscie była miła w pewnym sensie, ale musiała zachować zasadę hierarchi.
- Sprawa tymczasowo załatwiona.- powiedziała undyne. Można było zauważyć, że ryba ciężko oddychała. Może była zmęczona ? Było to prawdopodobne po walce ze szkieletem.
tymczasem ryba oparła się o drzewo. Spusciła cię z oczu. Nadal była niebezpieczna, ale nie spodziewała się ataku.

- Szefowo, wszystko dobrze? - spytałem starając się brzmieć jakby bym tym przyjęty i podszedłem troszeczkę do niej. Tak naprawdę teraz czekałem tylko na moment w którym odwróci się do mnie plecami i będę mógł ją wykończyć. Gdyby tak zrobiła nie wahałbym się ani chwili tylko od razu bym zaatakował, jeśli nie cóż, mam dużo czasu, mogę poczekać tyle i potrzeba. - Chyba widziałem tamtego człowieka który strzelił do tamtego szkieleta... i zaatakowałem go. Jest chyba tam! - skłamałem wskazując na drzewa które wcześniej zaatakowałem. Jakby zaczęła iść w ich stronę poczekałbym aż przyjdzie trochę do przodu po czym zrobiłbym to co chciałem.

Undyne skłoniła lekko głowę i ruszyła do wskazanego miejsca. Patrząc na wpół zniszczone drzewa, pełne wciąż ciachnięć od potężnego miecza zaczęła się zastanawiać, co też tu zaszło. Nikt nie ucierpiał chyba. Dotknęła jednej z "ran" na drzewie. Czuła, że gdyby to był jej przyaciel, ten który to zrobił, już nie żył. To było jednak tylko drzewo. Była zajęta analizowaniem drzew. to był najlepszy moment na atak.

Tak, na to czekałem. Wziąłem miecz i szybko wbiłem go w Undyne. To prawdopodobnie był koniec. Pokonałem największą wojowniczkę w Podziemiu. Teraz walka z tym głupkiem Asgorem będzie pestką. W końcu: kiedy on ostatnio walczył? Już pewnie minęło z parę lat i na pewno wypadł z formy. O ile ten grubas kiedykolwiek ją miał. W końcu na wojnie miał tylko swoich żołnierzy i tak dalej. Poza tym pewnie te dzieci zabijał i tak kto inny. Zaraz po tym postanowiłem iść do zamku, a po drodze złożę wizytę tej dziwniej pani doktor. Jak ona miała na imię? Ach tak, Alphys. Ponoć ma jakieś systemy kamery więc mogła widzieć to całe zajście. Najlepiej jest ją uciszyć zanim jeszcze zacznie gadać. Przypomniało mi się że ona miała zająć się moją rodziną, ale do dziś nie skończyła. Nawet nie powiedziała jak to poszło! Poczułem jeszcze więcej nienawiści do niej. Jeżeli chodzi o tych którymi się opiekowała... nie mogłem sobie nawet ich przypomnieć... to było tak okropnie dawno temu. Idąc przez las zastanawiałem się nad tym czy nie powinienem najpierw znaleźć jakiegoś nieco lepszego uzbrojenia. Po krótkim namyśle zdecydowałem się jeszcze wstąpić do sklepu w miasteczku aby się trochę lepiej uzbroić.

Undyne... ogółem powinna wstać i zmienić się w formę undying prawda ? ale miecz anioła mial pewną specjalną funkcję. Wbity blisko duszy wysysał z niej determinację. Więc undyne straciła tą resztkę determinacji, którą zwykle miała. No cóż, zdarza się. Tymczasem demon użył twojego umysłu i zaczął kontrolować twoje ruchy. Skierowałes się prosto do Labolatorium Alphys. Napis LAB przywitał się. Demon pozwolił ci już działać samodzielnie. Jaki nastepny krok ?

Tak, dotarłem tam gdzie się chciałem. Śmiało przekroczyłem próg i od razu zacząłem rozglądać się za Alphys. Gdybym ją zauważył od razu bym zalał ją gradobiciem pytań. Nie chciałem od razu przechodzić do przemocy i rękoczynów. Gdybym jej nie było poszukałbym do drzwi toalety i próbował je otworzyć. Ona tak często kończyła rozmowę po prostu tam wchodząc i siedząc tam dosyć długo. Ktoś tu ma jakieś problemy chyba, ale nie mnie to oceniać. W razie czegokolwiek miecz miałem w pogotowiu, chodź wątpiłem by ktoś taki jak jaszczurka mogłaby mi w jakikolwiek sposób zaszkodzić, choć nigdy nie można być czegoś 100% pewnym.

No cóż, wewnątrz labolatorium nie było aż tak wiele do zobaczenia. Kafelki na ziemii i reszta labolatorium nie zmieniła się wcale. Mogłes się rozejrzeć po kilku miejscach, ale po co ? W końcu miałes swoje zadanie, czyż nie ? Tymczasem przed tobą kroczyła pewna żółta, jaszczurkowata pani naukowiec. Mowa oczywiscie o dr. Alphys, która, jak zwykle nie spodziewała się, że przybędziesz...
- Zaraaz.. D-Doggo... N-N-Nie Got-towa. No weź się w garsć Alphys on na pewno nie chce rozmawiać o tym A więc, co cię tu sprowadza ? - powiedziała

Zauważyłem ją. Na szczęście tam była. Zbliżyłem się do niej. - Witaj, Alphys... Co z moją rodziną? Gdzie oni są? Kiedy skończysz z nimi? Będą mogli w ogóle kiedyś wrócić do domu? Jeżeli chcesz; nie śpiesz się z odpowiedzią... mam duuużoo czasu na czekanie... - powiedziałem siadając gdzieś. Obojętnie gdzie. Teraz chciałem odpowiedzi. Nie zamierzałem jej tak łatwo puścić. W sumie nawet nie miałem w planach jej zabić. W końcu jakiś naukowiec zawsze się przyda w królestwie.

Powinna się spodziewać takiego pytania, czyż nie ? No cóż, tymczasem jej zdenerwowanie jeszcze bardziej się pogłębiło, co widać było w ekspresji jej twarzy. Nerwowo przewracała pazurkami o pazurki, z trudem łapała powietrze. Było gorzej niż podczas typowej rozmowy.
- W-Widzisz... Nastąpiły pewne komplikacje i oni.. - zaczęła - A tak oni... E-E... spią
Oczywiscie każdy wiedział, że było to wielkie kłamstwo, które wykonała pani doktor. No, ale w końcu to Alphys, któż by się po niej spodziewał czegos innego ?

- Śpią? Jesteś pewna? - spytałem. Wiedziałem że kłamie. To było pewne. Miałem zamiar wycisnąć z niej całą prawdę gdybym musiał. - O jakich komplikacjach mówisz? Co się stało? Myślałem że jesteś doświadczona w tych sprawach i wszystko pójdzie dobrze... - spojrzałem na nią z pogardą w oczach. Jak ona śmiała to zawalić. Nie daruję jej tego. Cokolwiek tam zrobiła nie daruję jej. - Chcę ich zobaczyć. Teraz. - powiedziałem szorstko po paru chwilach jednocześnie rozglądając się za miejscem gdzie może ich trzymać. Nigdy wcześniej nie myślałem nad tym gdzie oni mogą być. Żałuję że nie pomyślałem o tym wcześniej.

Alphys lekko cofnęła się do tyłu. Na jej twarzy mogłes ujrzeć przestraszenie. Nadal się cofała aż się przewróciła. Bała się twojej osoby. Nie wiedziała co zrobić teraz. Dłuższe kłamstwa i tak na nic się zdadzą, wiedziała, że i tak w końcu zmusisz ją do wejscia tam.
- MMM... Nie. O-oni .... Nie można im przeszkadzać. T-tego wym-maga proc-cedura. no.. - Coraz bardziej się denerwowała i coraz bardziej wyglądało na to, że traci siłę, by kłamać

- Ja. Chcę. Ich. Spotkać. Natychmiast. - powiedziałem szorstko i uparcie. Teraz nie miałem zamiaru tak łatwo odpuścić. Znajdę ich za wszelką cenę. - Jedna wizyta i mała rozmowa z nimi ich nie zabije, racja? - zapytałem. Nie chciałem jeszcze przechodzić do przemocy. Na razie jaszczurka nie sprawiała aż takich problemów by to robić.

Alphys już była na skraju załamania. Po prostu się bała. Kłamstwo jej nie wychodziło i miała już dosc. Nic nie powiedziała tylko otworzyła drzwi do windy do true lab. wskazała ręką na drzwi i weszła do srodka. Musiała sie przyznać, przegrała.
- jesli naprawdę chcesz... - powiedziała

Uśmiechnąłem się. To było dokładnie to czego chciałem. - Chcę. - powiedziałem krótko i wszedłem do małego pomieszczenia. To chyba była jakaś winda. W takim razie moi bliscy są pod Laboratorium. - No to prowadzisz mnie. - to brzmiało bardziej jak rozkaz niż zwyczajna prośba. I tak właśnie było. Nie spuszczałem wzroku z Alphys. Zawsze mogła wciąż mnie okłamywać i próbować całkowicie wywieść mnie w pole.

Du bist nach Alphys in dem Aufzug hereingekommt und du hat in Luft die Erregung und Aufregung Laune fuhlen gekannt.
NIE TEN JĘZYK DURNY NARRATORZE PSYCHOPATO

Wszedłes za Alphys do tej windy, w powietrzu można było czuć nastrój zdenerwowania i podniecenia.
Alphys nadal pocierała paznokciami o paznokcie ( to są pazury, ty głupku )wykazując oznaki wielkiego zdenerwowania. Tymczasem winda zjechała na dół i udało wam się wyjsc. Pani doktor prowadziła cie do jednej z sal.  Do tego dała ci specjalne okulary. Wyglądały jak noktowizor na oczy.
- Załóż to. Modulują one głos, odbierane dzwięki i wzrok. można odpowiedznio regulować. uznaj to za prezent ode mnie. możesz je wziąć i po odpowiedniej regulacji moga poprawić ci wzrok. -
Po chwili twoim oczom ukazał się Amalgamat Endogeny. Może warto założyć te okulary i sprawdzić, o co tu chodzi ?

Założyłem okulary. Ona mówiła że ponoć poprawią mi wzrok. Teraz walka z Asgorem pójdzie naprawdę łatwo. - Dziękuję ci, Alphys... - pomyślałem że jak już dojdę do władzy to powinienem ją jakoś za to nagrodzić. Po tym jak nagle przede mną stanęła jakaś kupa śluzu spojrzałem z powrotem na jaszczurkę. - No to, gdzie oni są? - zapytałem jednocześnie przyglądając się tej dziwnej mazi. Coś w niej wydawało mi się dość... znajome. Po chwili zrozumiałem o co w tym chodzi. - Czy to... są oni? - poczułem ogromny gniew. Nie wiedziałem co bym jej zrobił gdyby to okazało się prawdą. Jak ona mogłaby coś takiego zrobić? Dlaczego coś takiego zrobiła i mi o tym nie powiedziała?

Alphys coraz trudniej było nawet oddychać. No cóż, już wiedziała, że ją przejrzałes. Zresztą, powiedzmy szczerze, że jakos wyjątkowo trudne to to nie było. Próbowała dłużej wydobyc z siebie jakies słowa, ale wychodziły jej tylko dziwne dzwięki.
- T-Tak. P-prosze, nie rób tego. Nie zabijaj mnie - wydusiła z siebie i upadła na kolana prosząc cię o litosc. - To był eksperyment, wlasciwie już nie żyli prawie. Z-zgłosili sie. A-a-a aj-ja wstydził-łam się p-przyznać
Alphys cały czas się trząsła. Ze strachu. Ale może nie warto jej zabijać jeszcze, co ? Może ci się przydać jako królewski naukowiec.