Las Snowdin

Mała czarnowłosa dziewczynka szła tego późnego wieczora właśnie w głebi lasu Snowdin. Z jej trzech par oczu wydobywało się jakby światło latarki, co nie było dla niej niczym dziwnym, a jedynie pozwalało ją zdemaskować, więc raczej było dość denerwujące. Pod pachą trzymała ona małą torbę sklepową, w której miała troszkę jedzenia, ponieważ chciała dziś zwyczajnie usiąść w mokrym śniegu i rozkoszować się spokojem. Idąc tak sobie dziewczę ujrzało kątem oka postać siedzącą, a raczej kucającą niedaleko niej. Bez namysłu skierowała się w jego stronę, by możliwie porozmawiać z istotą. Dziwne, kto tu siedzi sam o tej porze poza nią? Myśli Rany były wypełnione właśnie tym zdaniem. Może ten ktoś uciekł z domu? Może jest seryjnym zabójcą? Cóż, nawet gdyby był dziewczynka była by w stanie jakkolwiek się obronić, przynajmniej bijąc to coś siatką z jedzeniem po głowie. Podchodząc coraz bliżej wreszcie postanowiła zapytać, w jakim celu owa istota przebywa tutaj sama.

- Em, przepraszam, że przeszkadzam, ale czemu pan siedzi tutaj sam samiuteńki w ciemności i zimnym śniegu?

Zapytała spokojnie obserwując istotkę z lekkiego dystansu. Potwór wyglądał dość strasznie, jakby miał się w jedną chwile na nią rzucić i rozszarpać ją na strzępy, jednak dobre serduszko Rany póki co nie widziało w nim nic złego i strasznego. Nie będzie widziało, póki ten nie zaatakuje...

Taddeus podążał wydeptaną przez kogoś ścieżką po nieco ciemnym, jednakże bardzo zaśnieżonym lesie. Pozostał on taki, jakm on sobie go zapamiętał; cichym, spokojnym i mroźnym lasem Snowdin, do którego zaglądała mało która duszyczka nie posiadająca grubego futerka ogrzewającego jej ciałko. Nasz Tadzik jednak zapędził się w to miejsce, głównie, by zaznać chwilowego spokoju, nawdychać się trochę świeżego i chłodnego powietrza, a także przypomnieć sobie piękno tego oto lasu. W prawej dłoni chłopca znajdowała się laska dla niewidomych, którą sprawdzał on gdzie dokładnie idzie i czy ktoś, lub też coś nie staje mu na drodze, a w lewej dłoni trzymał on grubą książkę otwartą mniej więcej w 1/3 jej grubości. Trzymał on ją bardzo blisko twarzy, by mógł przez ciemność okularów dojrzeć znajdujące się na papierze litery, co mogło wydawać się dość dziwne, ponieważ wyglądał on jak stu procentowy ślepiec, a ślepcy raczej nie mogą czytać książek, prawda? Ted jednak nie zwracał uwagi na takie szczegóły. Przecież szanse na spotkanie kogoś w tym miejscu były nikłe, równe zeru, dlatego pogrążył się on w lekturze co chwilę wydychając chmurki pary, które były nadwyraz wielkie z powodu ciepła jego oddechu. Nagle jego skupienie nad papierową sklejką ubraną w grubą okładkę przerwał bardzo znajomy głos. Chłopiec potrząsnął głową chcąc przypomnieć sobie, kto był posiadaczem owego głosu, który kojarzył mu się tak bardzo przyjemnie, dokładniej z ciepłem kominka, matczyną miłością...

- Zaraz zaraz...

Pomyślał jednocześnie mrucząc coś pod nosem i szybko wsadził zakładkę w książkę po czym ją zamknął i schował do ogromnej kieszeni jego ciepłego płaszczyka. Postanowił przysłuchać się bardziej, dlatego też stanął w miejscu niczym słup skupiając się i wyczulając swoje zmysły. Słyszał kroki, dość spore wbijające się w zaśnieżoną ziemię lasu Snowdin, czuł bardzo znajomy zapach kojarzący mu się z jednym... z domem.

- No tak... przecież to..

Pomyślał gdy usłyszał osóbkę po raz kolejny i od razu zwrócił głowę w stronę, z której dobiegał dźwięk. Zaczął tam iść, nie, on biegł. Biegł jak oszalały, potykając się co chwilkę, aż w końcu zdarzyło mu się zaliczyć glebę, jednak na dość krótko, bo szybko się podniósł. Kijek nie dotykał już ziemi, widniał w jego dłoni jednak był odchylony w tył a Taddeus biegł bardzo instynktownie przed siebie. Usłyszał on kolejny głos, tym razem nieznany już całkowicie, jednak nie przejął się tym. Nie bał się zawrzeć nowej znajomości, wręcz pragnął tego w tej chwili. Będąc bardzo blisko osóbki, którą usłyszał, a także poczuł jako pierwszą zatrzymał się i zgiął się w pół okropnie zdyszany biegiem. Jego płaszczyk był lekko zaśnieżony z powodu jego ówczesnego upadku. Nie wierzył własnym oczom. Ona wciąż żyje... Chłopiec zdjął okulary mocno zaciskając powieki i przetarł je, po czym czarne szkła wróciły na jego nos.

- Mama... Mama Toriel...

Mruknął cicho z niedowierzeniem i wzruszeniem w głosie, a na jego twarzyczce wymalował się szeroki uśmiech.