[Quest knuxfanwin8] Kozi Hermes

Waterfall. Jedno z twoich ulubionych miejsc. Można się tu szwendać bez żadnego celu, przysiąść na chwilę na jednej z ławek, zebrać myśli. Nie ma tu takich tłumów jak w Snowdin, więc nikt nie hałasuje; jedynie woda wydaje z siebie odprężające pluski i echo kwiaty tworzą cichy, przyjemny dla ucha szum.
Właśnie wybrałeś się na jedną ze swoich zwyczajowych przechadzek. Szedłeś niespiesznym krokiem; chciałeś odpocząć od tego całego zgiełku potworów. Leniwie spoglądałeś to na odłamki skał, to na kałuże. Wszystko to pobudzało ciepłe wspomnienia z dzieciństwa; jak wesoło skakałeś w kaloszach przy nieco większych skupiskach wody, albo kiedy ciekawy świata zaglądałeś w teleskop Sansa.
Nim się spostrzegłeś minąłeś już kilka wodospadów, wysypisko śmieci i domek duchów. Nogi zaprowadziły cię tuż pod... Sklep Gersona! Rozejrzałeś się, z deka rozkojarzony - nie spodziewałeś się, że dotrzesz tutaj aż tak szybko! Chyba trochę za bardzo się zamyśliłeś.
- Hej, młodzieńcze! - dobiegło do twoich uszu. Był to stary poczciwy żółwik. Gdy na niego spojrzałeś, przywołał cię do siebie energicznym gestem ręki. Cóż to? Czyżby miał jakąś sprawę do ciebie? Chyba warto się temu bliżej przyjrzeć.

Xavier spojrzał w stronę Gersona. Lubił pomagać innym, więc nie zaprzepaścił by takiej okazji. Energicznym ruchem skierował swoje kroki to sklepu żółwia. Akurat miał okazję by coś kupić. Coś do leczenia.
Mogę w czymś pomóc? Przy okazji kupię coś do leczenia.
Wyciągnął portfel.

- Cześć, cześć! - przywitał się Gerson. Na jego twarzy wymalował się uśmiech; ten sam gersonowy uśmiech co zawsze - całkiem sympatyczny, ukazujący jego wszystkie zęby - Ha ha, kupić! Już ci pokazuję moje graty - powiedział wesoło, po czym wyłożył na ladę krabie jabłko (25 G/leczy 18 HP) i morską herbatę (18 G/leczy 10 HP) - Interesuje cię coś?
Gdy przyglądałeś się towarom, zastanawiając się co kupić, staruszek spoglądał to na ciebie, to pod ladę. Przez chwilę nawet wyglądał jakby się poważnie nad czymś zastanawiał. Przyłożył dłoń do swojej bródki i zaczął ją okręcać wokół palca.
- Młodzieńcze, czy nie chciałbyś mi oddać przysługi? - zapytał w końcu. Pochylił się, chwilowo całkowicie znikając pod ladą. Jakbyś stanął na palcach to mógłbyś zobaczyć jego skorupę - Uh... - jęknął, wyjmując jakąś paczkę. Była bardzo dokładnie owinięta w brązowy papier - Czy mógłbyś to dostarczyć do doktor Alphys? - wyjaśnił, podsuwając ci paczuszkę pod nos. Zerknąłeś na nią to z prawej, to z lewej strony. Wyglądała dość zwyczajnie jak na coś, co ma trafić w ręce królewskiego naukowca.
- Niech cię nie zmyli jej wygląd. Jest dość ciężka. A ja już mam swoje lata, ha ha! Dlatego sam nie mogę jej zanieść.

Xavier spojrzał spokojnie na Gersona.
- Oczywiście, zaniosę paczkę. Postaram się. O, przy okazji kupię krabie jabłko.
Ostrożnie wziął paczkę i upewnił się że jej nie uszkodził. Następnie podał pieniądze i odebrał przedmiot. Schował go do kieszeni.
Wrócę gdy dostarczę paczkę. Dowidzenia!
Ostrożnym krokiem skierował się do Laboratorium.

- Dzięki, ha ha ha! - zawołał, zgarniając zapłatę za jabłko. Schował także morską herbatę - będzie czekała na kolejnego klienta. Obserwował cię uważnie, gdy podnosiłeś paczkę. Z pewnością nie umknęło mu to, że zrobiłeś to uważnie i delikatnie, ale jednak... Początkowo zachwiałeś się. To nie tak, że zignorowałeś słowa żółwia, ale nie spodziewałeś się, że będzie faktycznie ważyć aż tyle! Dało się ją utrzymać jedną ręką, ale było to niezwykle męczące. Będziesz musiał trzymać na zmianę to w lewej, to w prawej łapce.
- W takim razie będę czekać! - odparł na odchodne Gerson, pogodnie machając ci łapką.
Przyświecało ci przysłowie - komu w drogę, temu czas! Na nic nie czekając, ruszyłeś przed siebie, zdeterminowany by dotrzeć do labu jak najszybciej. Czas wcale ci się nie dłużył; słuchałeś z przyjemnością rytmicznego chlapania spod twoich butów. Bardzo szybko doszedłeś do rozwidlenia drogi. Musisz zadecydować - przejść prawą czy lewą stroną? Obydwie ścieżki wyglądały podobnie - wysoki sufit, z którego do gdzieniegdzie rozsianych kałuż skapywały kolejne krople wody.

Xavier znał drogę do laboratorium. Nie pamiętałnjej jednak dokładnie. Postanowił wybrać lewą ścieżkę. Wydawało mu się że jest to najszybsza droga do laboratorium. Wziął paczkę w obie ręcę, torbę zakładając niczym plecak. Ostrożnym krokiem poszedł lewą ścieżką.

Spojrzałeś na ścieżkę po lewo. Tak, definitywnie - to ona prowadziła do labu! A przynajmniej tak ci się zdawało... Nie tracąc jednak czasu ruszyłeś przed siebie, tak samo dziarsko, jak i przed rozwidleniem dróg. Po kilku minutach marszu usłyszałeś coś. Wydawało ci się, że były to... Kroki? Nie byłeś pewien, więc przystanąłeś na chwilę, by się lepiej wsłuchać.
Tak, definitywnie - to cudze kroki. Ciężko jednak było zidentyfikować do kogo one należały - dwunożnego potwora, a może człowieka? W pewnym momencie do twoich uszu dotarł plusk; jakby ktoś wrzucił coś ciężkiego do kałuży. Obejrzałeś się za siebie - rozwidlenie wcale nie było tak daleko. Możesz do niego wrócić i udać się drugą ścieżką. Możesz też odważnie podążać dalej - przed siebie.

Xavier myślał jedynie o dostarczeniu paczki. Szybko ale ostrożnie skierował swoje kroki na przód nie bojąc się niczego. Wiedział że sobie poradzi.

Nie wahałeś się ani przez moment - ruszyłeś do przodu, zdeterminowany, by stawić czoło komukolwiek, czy czemukolwiek co tam było.
Za najbliższym zakrętem twoim oczom ukazał się... Monster Kid! Leżał on w jednej z większych kałuż. Co on tam robi?, zastanawiałeś się. Chlapał na prawo i lewo; jego ruchy odrobinę przypominały rybę wyrzuconą na powierzchnię, rozpaczliwie próbującą wrócić do morza. Wydawał się być zdenerwowany, a gdy usłyszał twoje kroki, wcale się nie uspokoił.
- Kto tam?! - zapytał. W jego głosie błądziła nutka strachu. Był ułożony w taki sposób, że niezależnie od tego, jak przekręcał łepek, nie mógł cię dostrzec.

Xavier spojrzał w stronę Monster Kida. Miał nadzieję że go nie wystraszy. Starał się sprawiać wrażenie niestrasznego.
- Coś ci się stało? - powiedział niepewnie. Pomyślał że Monster Kid nie może się wydostać z kałuży albo spotkał kogoś kto mu groził. Miał nadzieję że jakoś pomoże ale pamiętał że musi dostarczyć paczkę. Miał nadzieję że nie zmarnuje czasu.

Potworek przełknął ślinę.
- N-nie zbliżaj się! - zawołał, próbując brzmieć w groźny sposób. Jednak sam fakt, że leżał w kałuży i poruszał się w taki dziwny sposób... No, nie oszukujmy się - Monster Kid nie mógłby nikogo przestraszyć, niezależnie jak brzmiałby jego głos. Gdy mu się pokazałeś, odrobinę się uspokoił. Czyli... Udało ci się. Nie wyglądałeś groźnie.
- Um... - MK zawahał się - Nie mogę wstać - przyznał po chwili, opuszczając łepek w kałużę i przestając się wiercić. Aha! Czyli nie planował kąpieli w wodach Waterfall, a to wszystko to było tylko jakieś niefortunne zdarzenie. Wyglądało na to, że biegał po tej jaskini, w pewnym momencie poślizgnął się i upadł. To łączyłoby się z tymi wszystkimi wcześniejszymi dźwiękami.

Nic ci nie zrobię.
Xavier położył paczkę w suchym miejscu i szybkim krokiem poszedł w stronę kałuży. Podał Monster Kidowi rękę. Pomógł mu wstać, ciągle patrząc to na paczkę, to na dzieciaka. Następnie szybko przybiegł do paczki i podniósł ją ostrożnie.

- U-uhm... - wydukał potworek. Był wyraźnie zawstydzony, na jego policzkach pojawiły się delikatne rumieńce, a oczka patrzyły gdziekolwiek, byle nie na Xaviera. W szczególności jak wyciągnąłeś do niego rękę. Chłopiec nie miał czym jej chwycić! Gdyby miał własne dłonie to na pewno by tutaj tak bezczynnie nie leżał. Przełknąłeś ślinę i chwyciłeś potworka na wysokości ramion. Podniosłeś go, odrobinę rehabilitując poprzednią gafę.
Monster Kid podskoczył wesoło.
- Dziękujędziękujędziękuję! - zawołał. Przez chwilę wyglądał tak, jakby chciał cię przytulić, ale... Nic takiego się nie zadziało. Jedynie spoglądał na ciebie z iskierkami radości w oczach - Co tam masz? - zapytał wyraźnie zaciekawiony. Gdy ruszyłeś przed siebie, chłopiec prędko się zrównał z tobą - Gdzie idziesz? - wygląda na to, że póki co, nie miał zamiaru cię zostawić. Kto wie, może odprowadzi cię aż do samego labu?

- Wiesz, w sumie nie wiem co jest w tej paczce. Muszę ją zabrać do laboratorium. Chcesz pójść ze mną?
Xavier czuł się przyjemnie wiedząc że ktoś mu towarzyszy. Wiedział że nie jest sam. Odpowiadał na każde pytanie Monster Kida wesoło dążąc do celu. Kroczył wesoło. Wiedział że ktoś jeszcze może dołączyć.

Monster Kid uniósł brwi. Chyba już wcześniej sam zadecydował, że pójdzie z tobą. Ale uśmiechnął się usłyszawszy to pytanie.
- Jasne! - pokiwał głową - Kto wie, może wpadniemy na Undyne! Widziałeś się kiedyś z Undyne? Jest niesamowita, co nie?! Ale nie może chodzić do Hotland... - na chwilę umilkł - Hej, a może to jest paczka od Undyne? Jak myślisz? W końcu dla doktor Alphys, tak? - chłopiec nawet na moment nie przestawał trajkotać. Uśmiechał się przez cały czas i energicznie rozglądał. Czasem podbiegał do jednej ze ścian w Waterfall, jeśli wyglądała interesująco, komentował ją ("hej, popatrz! Ta dziura ma kształt choinki!"). Wbiegał we wszystkie kałuże, które przed wami były; kilka razy nawet zdołał cię ochlapać.
I wszystko byłoby w jak najlepszym porządku, gdyby nie to, że właśnie waszą drogę przeciął wielki wodospad, wraz z którego prądem co jakiś czas spadały kamienie. Większe lub mniejsze, ale nadal - kamienie.
- I co teraz? - zapytał Monster Kid, spoglądając to na ciebie, to na paczkę. Dobre pytanie - co zamierzasz zrobić? Lepiej nie moczyć paczuszki, którą masz do dostarczenia - w końcu nie wiesz, co tam jest. A biorąc pod uwagę, że to dla samej Alphys - to może być coś, co reaguje z wodą.

Xavier położył paczkę w suchym miejscu i otworzył torbę. Nie miał niczego konkretnego co mogło by mu pomóc. Konfetti strzelające z różdżki topiło się w wodzie i nawet duże jego ilości nie wytrzymały by ciężaru. Musiał więc użyć magii. Poprosił Monster Kida by przypilnował paczki, a samemu postarał się stworzyć linę którą utrzymał by kamienie. Wiedział że jeśli odpowiednio ułoży stworzone magią przedmioty utworzy całkiem stabilną linę. Tworzył mnóstwo pasków i złączał je dopóki się nie zmęczył. Ostatkami sił przyciągnął kamienie liną i... upadł z wycieńczenia. Paczkę schował jednak do szczelnie zamykanej torby tak, żeby nikt jej nie ukradł. Po krótszym czasie wstał. Martwił się że Monster Kid źle to zrozumie i znienawidzi go więc postanowił jak najszybciej wszystko mu wytłumaczyć gdy przechodzili przez most z kamieni.

Dodatek: Lina trzymała się całkiem dobrze i po tym. Xavier wiedział, że nie będzie działać wiecznie i niedługo się zniszczy.

Monster Kid z ciekawością przyglądał się twoim poczynaniom - przekręcał łebek to w prawo, to w lewo. Nawet starał się mrugać jak najrzadziej, by czegoś czasem aby nie przegapić.
- Whoa! - zawołał, wyraźnie zafascynowany - Koziołku, powiedz, jak to zrobiłeś? - zapytał. W tym samym momencie uświadomiłeś sobie, że potworek chyba nie znał twojego imienia. Mimo wszystko, stanął przy tobie. Gdyby miał dłonie to z pewnością teraz by ci podał jedną z nich i pomógł wstać - Um... Może coś przynieść? Źle się czujesz? Chcesz wody? - chłopiec zasypywał cię pytaniami, marszcząc brwi. Jednak po chwili podniosłeś się o własnych siłach, na co zareagował bardzo entuzjastycznie.
- Brawo! - pochwalił cię - A teraz idziemy - zadecydował, po czym jako pierwszy przeszedł przez kamienną ścieżkę. Teraz mogłeś odetchnąć; przynajmniej przez moment. Dróżka była spokojna i nic nie wskazywało na to, by kolejny taki niebezpieczny wodospad miał się pojawić.

- Zwykła magia, nic wielkiego. I nie, nic mi nie jest. Po prostu to jest trochę wycieńczające.
Xavier spojrzał na Monster Kida.
- Chyba zapomniałem się przedstawić, jestem Xavier.
Energicznym ruchem podniósł się i wziął paczkę. Przeszli przed most wesoło kierując się przed siebie.

- Undyne też używa magii. I to całkiem sporo. A jeszcze nigdy jej się nic takiego nie zdarzyło. Serio mówię! Jest świetna. Poproś ją, to może cię poduczy w magii? Oja! Chciałbym, żeby Undyne mnie uczyła! - Monster Kid nie szczędził słów. Gdy tylko zobaczył, że czujesz się lepiej, znów zaczynał nawijać o wszystkim i o niczym. Często przy tym wspominał o Dowódczyni Straży Królewskiej - widać było wyraźnie, że zajmuje pierwsze miejsce w jego prywatnym rankingu ulubionych stworów. Gdy się przedstawiałeś, potworek kiwnął głową, ale nie wyglądało na to, by zamierzał zachować tę informację. Prawdopodobnie jednym uchem wpadła, a drugim wypadała, jak to z dzieciakami w tym wieku bywa.
Chłopiec biegał w tę i z powrotem. Często cię wyprzedzał, tylko po to, by wrócić i powiedzieć, że za pięć metrów zobaczycie większy stalagmit. W pewnym momencie wystrzelił do przodu, ale już nie wrócił. Gdy doszedłeś do niego, okazało się, że stoi przed rzeczką. Nie była ona tak niebezpieczna jak wodospad, który już zdążyliście ominąć, lecz nadal stanowiła przeszkodę. Była zdecydowanie za głęboka, by można było przez nią przejść.
- Uhuhu - skomentował to potworek, przyklękając tuż przy brzegu. Spoglądał w dół; najprawdopodobniej chciał zobaczyć dno - Wiesz co? Pamiętam, że gdzieś tu w pobliżu były lilie, które kwitły po zetknięciu się z wodą. Można po nich chodzić! Są super fajoskie!

Xavier rozglądnął się dookoła. Pokręcił się i znalazł potrzebne rośliny. Szybko przysunął lilie do brzegu i postawił w rzędzie tak żeby się one połączyły. Znał tą zagadkę. UWIELBIAŁ układać lilie. Każda zagadka nie wydawała się problemem.
Xavier często odpowiadał przy okazji na pytania Monster Kida.
- Wiesz, ta magia jest wycieńczająca ale nie potrzebuję treningu. Będzie mi szło coraz lepiej, uwierz. I wiesz, ja też chciałbym tak czarować jak Undyne, ale personalnie lubię Napstablooka. Może się kiedyś z nim spotkamy. Wiesz, Napstablook może nie walczy, ale zna kilka fajnych sztuczek.
Xavier cieszył się że ma kogoś do rozmowy. Uwielbiał rozmowy. Nawet uwielbiał je bardziej od układania lilii.

Znalezienie i ułożenie lilii nie sprawiło ci najmniejszego problemu. Ułożyłeś je w linii prostej i szybko po nich przeszedłeś, na kolejną wysepkę. Tam okazało się, że ponownie czeka cię układanie kwiatów - tym razem nieco trudniejsze, bo rzeka była szersza, a i roślinek na pierwszy rzut oka nie było nigdzie widać. Trzeba będzie poszukać; pierwszą skrytką, która ci wpadła w oko była niewielka dziura w ścianie. Była jednak wysoko umiejscowiona i może się okazać, że nie będziesz do niej sięgać.
Monster Kid cały czas przyglądał się twoim poczynaniom. Wesoło przebiegł po liliach. Poślizgnął się i nieomal wpadł do wody.
- Napstablook? To ten duszek, co mieszka koło Undyne, tak? Haha, być może! W końcu też mieszka w Waterfall! - zawołał wesoło - Jakich sztuczek? - zainteresował się chłopiec. Zdawał sobie sprawę, że to nie będzie nic lepszego od umiejętności samej dowódczyni, ale może warto posłuchać? W końcu nigdy wcześniej nie spotkał ducha!

Gdy Xavier rozglądał się za liliami wszędzie gdzie się da zaczął wyjaśniać.
- Cóż, jego łzy umieją robić fajne rzeczy. Na przykład kapelusz. On nazywa to "Dapper Blook".
Gdy znalazł lilie zaczął układać je tak by się złączyły i po krótszym czasie mostek był gotowy. Kilka lilii zostało więc chwilowo wziął je ze sobą.

mała uwaga: ponieważ lilie wziął tymczasowo (na ok. jednego posta) NIE DODAJĘ ICH DO PLECAKA.

- Aha! - odparł Monster Kid, jednak nie uznał tego za nic ciekawego - w końcu Undyne i jej włócznie były tysiąc razy lepsze! Były długie, ostre, świeciły się i potrafiły wyskoczyć znikąd! Bum, bum i bach - wroga nie ma! Żadna osoba by nie przeżyła spotkania ze zdenerwowaną Undy! To wszystko to coś, a nie jakieś... Łzy. Tak przynajmniej uważał potworek. Nie ośmielił się wymówić tego wszystkiego na głos - najwyraźniej nie chciał cię urazić.
Spojrzał z zaciekawieniem na to, co brałeś w łapki.
- H-hej! Przecież to nie lilie! - zawołał, nie wierząc w to, co widzi - Odłóż to! To przecież kwitnący trujący bluszcz! - poradził ci. W chwili, gdy chłopiec mówił, faktycznie poczułeś, że swędzą cię łapki. Może lepiej będzie się gdzieś dokładnie rozejrzeć? Na przykład zajrzeć do tej dziury, tam wysoko. Albo może spróbować odsunąć ten głaz leżący niedaleko? Pod nim lub za nim może być jakaś skrytka.

W wyniku kontaktu z trującym bluszczem Xavier traci 2% HP.

Xavier wyrzucił bluszcz tak szybko jak to możliwe i spróbował odsunąć kamień. Robił to żwawo. Był trochę poddenerwowany. Tak to jest kiedy się śpieszymy. Nie miał słów. Jednak wolał nie używać swojego przedmiotu leczącego. Udało mu się w końcu odsunąć kamień. Ale był niepewny gdy to zrobił.
(Kurczę... chyba nie powinenem był tego robić...) - pomyślał Xavier.

Xavier z łatwością odsunął kamień - okazało się, iż jest on dużo lżejszy niż w rzeczywistości wyglądał! Może to... Jakaś swoista atrapa? Z pewnością miał za zadanie coś zasłonić. A tym czymś, było nieduże wgłębienie w ścianie, bardzo nisko, tuż przy ziemi. Żeby dokładnie zobaczyć, co tam jest trzeba będzie się nachylić albo na oślep włożyć dłoń.
- Yey! - usłyszałeś jak woła Monster Kid. I nim w ogóle się obejrzałeś, chłopiec pochylał się, sprawdzając co jest w tej podejrzanej dziurze - Kózko, kózko! - zawołał podekscytowany - Tam coś się błyszczy! To chyba dzwonek!
W Waterfall były takie miejsca, gdzie po zadzwonieniu magicznym dzwoneczkiem wyrastały lilie - dokładnie to, czego potrzebowałeś! Szczęście chyba się do ciebie uśmiechnęło. Wystarczy tylko wyjąć narzędzie i go użyć! Nie powinno być z tym większych problemów.