[Quest knuxfanwin8] Kozi Hermes

Xavier spojrzał na dzwonek. Ostrożnym i cichym krokiem podszedł do przedmiotu uważając, gdzie stąpa. Wszystko mogło się tutaj zdarzyć, co nie? Podniósł dzwoneczek i lekko nim potrząsnął. Gdy lilie pojawiły się, spróbował je ułożyć. Nie zajęło mu to tak mało czasu, ale w końcu mu się udało. Przeszli przez lilie, spodziewając się kolejnych łamigłówek.

Chwyciłeś dzwoneczek i wszystko byłoby w porządku, gdyby nie to, że... Gdy chciałeś go wyjąć, coś stało na przeszkodzie. Jednak wystarczyło pociągnąć mocniej; nie zważając na nic zrobiłeś to i po chwili miałeś dzwonek w dłoniach. Był nieduży, złoty i... Bardzo błyszczący jak na coś, co cały czas stało w takiej nieprzyjemniej dziurze. Gdy nim zadzwoniłeś, pod ścianą wyrosły lilie. Piękne białe lilie z dorodnymi liśćmi. Układanie z nich mostu będzie czystą przyjemnością! Już miałeś się za to zabrać, kiedy... Do twoich uszu dotarł cichy płacz.
Gdy odwróciłeś się, dojrzałeś małego potworka, wychodzącego z tej samej dziupli, w której był dzwoneczek. Przypominał bardzo dużą jaszczurkę - posiadał brązowe łuski, chodził na czterech łapach, a jego kręgosłup kończył się niezwykle długim ogonem. Maluch spoglądał na ciebie z żalem, co chwila pociągając nosem.

- Oj, nic się nie stało?
Xavier trochę się wystraszył. Wiedział jednak, że to ta kreatura boi się go bardziej. Ostrożnie próbował odłożyć dzwoneczek.
- Spokojnie, nie skrzywdzę cię. Mógłbyś się trochę posunąć?
Xavier patrzał to na paczkę, to na Monster Kida, to na "rozmówcę".

- Stało się! - odburknął niemiło zapłakany stworek - Zabrałeś MÓJ dzwonek i użyłeś go bez pozwolenia! - zawołał z wyraźnym wyrzutem. Wstał, podreptał do lilii i usiadł przed nimi. Wyglądało na to, że nie zamierzał cię przepuścić.
Zerknąłeś na Monster Kida, lecz on wyglądał na tak samo skonsternowanego jak ty. Najwidoczniej pierwszy raz widział tego potworka na oczy. Gdy wasze spojrzenia się spotkały, MK pokręcił głową, chcąc ci zakomunikować, że nie ma pojęcia co robić. Jakby posiadał ramiona to z pewnością by nimi wzruszył.

Wystraszony Xavier odłożył dzwoneczek i go wypolerował.
- P-przepraszam... ja-ja nie chciałem... - wyjąkał.
Bał się pogłaskać potworka, może on tego nie lubi? Może to źle, że wypolerował dzwonek? Zdawało mu się, że tylko pogorszył sprawę...

Potworek zerknął na ciebie.
- Hmpf. - skomentował to cicho, po czym skierował swój wzrok gdzieś w bok. Przestał płakać, chociaż w kącikach oczu miał jeszcze nieotarte łezki. Dopiero po chwili spojrzał na wypolerowany dzwoneczek. Uniósł brwi, jakby zdziwiony, ale chyba nadal nie zamierzał wstawać. Mimo wszystko, już tak nie gromił wzrokiem, patrzył nieco przychylniej.
- Co zamierzamy zrobić? - doszedł do ciebie głos Monster Kida. Chłopiec przez cały czas stał gdzieś za tobą, uważnie obserwując całą sytuację.

Xavier, pełen niepewności stwierdził, że trochę głupio marnować czas.
- W-wiesz... może nie będę ci przeszkadzać...
I szybkim, ale ostrożnym krokiem skierował się w stronę wyjścia.

Stałeś tak, nie będąc pewnym co zrobić. Jaszczurkowaty potworek spoglądał na ciebie przyjaźniej, ale wzrok pełen miłości to to nie był. Gdy odezwałeś się do niego, przekręcił łepek w prawo, po czym wywrócił oczami.
- Jak sobie chcesz - odparł zrezygnowany, widząc, że niczego nie wskóra. Jednak nie odsunął się - cały czas zagradzał ci mostek z lilii. Może lepiej będzie się z nim w jakiś sposób dogadać? Monster Kid poruszył się niespokojnie.
- Chcesz wracać? - zapytał. Chyba próbował przypomnieć ci, jak długą drogę do tej pory przebyłeś - z pewnością stąd było bliżej niż dalej do labu.
Mimo wszystko, zacząłeś się cofać. Szukałeś wzrokiem wyjścia i nie przywiązywałeś zbytnio wagi do tego, gdzie stawiasz kroki - a powinieneś. W pewnym momencie, potknąłeś się i poleciałeś do przodu. Zanim jakkolwiek zdążyłeś zareagować, wylądowałeś w wodzie. Byłeś cały mokry! W dodatku woda była głęboka, sięgała ci do ramion. No, i nie wiadomo, czy coś albo ktoś w niej nie siedział. Chyba lepiej będzie z niej wyjść jak najszybciej.

Xavier wstał i otrząsnął się. Przynajmniej dobrze, że wpadł do wody, mogło być gorzej. Ale chyba trzeba zagadać do jaszczura... Podszedł bliżej.
Mógłbyś... - Xavier zawahał się - o-odsunąć się? Dostarczam ważną paczkę.

No właśnie, wpadłeś do wody. Może warto zobaczyć co się stało z paczką? Jest cała? W końcu przez cały czas trzymałeś ją przy sobie...
Wygramolenie się na brzeg było dość trudnym zadaniem. Monster Kid spoglądał na ciebie, ale nie miał jak ci pomóc - nie miał dłoni, którą mógłby ci podać. Rozglądał się za czymkolwiek innym. Niestety, niczego nie znalazł. Za to ty w tym czasie zdążyłeś się wdrapać z powrotem na brzeg. Pozostaje jednak pytanie - dlaczego po tej stronie? Skoro już się zamoczyłeś, mogłeś przepłynąć i wyjść na przeciwny brzeg.
Jaszczurkowaty potworek spojrzał na ciebie wyraźnie zdziwiony. Chyba nie spodziewał się takiego obrotu akcji.
- Um... A d-dlaczego miałbym? - zapytał, najwyraźniej odrobinę się wahając - Co to za paczka?

- Nie do końca wiem, ale to do królewskiego naukowca, więc to musi być coś ważnego.
Xavier nie mógł podać więcej szczegółów, bo nic więcej nie wiedział. I co teraz? Walka na argumenty? No trudno, paczkę trzeba dostarczyć, co nie?

- U-uhm... - stworek spoglądał na ciebie, wyraźnie coś analizując - No dobra! Pokażesz mi co masz w tej paczce i cię puszczę, zgoda? - zaproponował po chwili, uśmiechając się do ciebie. Nieznacznie podniósł swój pyszczek, z zaciekawieniem rozglądając się za owym pakunkiem.
Co teraz? Zdecydujesz się otworzyć tajemniczy pakunek? W końcu to w imię dobra wyższego! Nie dostarczysz paczki, jeśli nie będziesz mógł przejść. Może pani doktor się nie pogniewa? W dodatku, wszystko było mokre. Może lepiej będzie zaniechać całej misji?

Xavier stanął przed trudnym wyborem. Ale nie mógl otworzyć paczki, co nie?
- Wiesz... Wolę nie otwierać tej paczki. Może tu być coś niebezpiecznego, lebiej nie ryzykować.
Tak! To akurat był całkiem trafny argument. A bynajmniej tak mu się zdawało.

- Uhh... - zająknął się jaszczurkowaty potworek. Chyba nie podobała mu się wizja jakiegoś niespodziewanego wybuchu, czy nawet gorzej - Może i masz rację... Ale następnym razem nie pchaj łapek po nieswoje rzeczy! - odparł, po czym zszedł ze ścieżki, zabierając dzwoneczek. Yay! Droga wolna! Można iść dalej!
Monster Kid uśmiechnął się do ciebie i przeszedł przez mostek z lilii. Uczyniłeś to samo i nim się spostrzegłeś, już (a może w końcu?) wychodziliście z Waterfall. Pojawił się przed wami wielki znak, głoszący WELCOME TO HOTLAND. W tym momencie MK przystanął.
- Wiesz... Chyba nie będę szedł dalej - powiedział - Nie chcę, żeby rodzice się martwili! - wytłumaczył się szybko. Nie chciał, by ci się zrobiło przykro - A-ale nie martw się! Na pewno spotkamy się innym razem - zawołał wesoło - W dodatku, może ci się poszczęści i spotkasz Undyne u doktor Alphys! Papa! - pożegnał się, po czym ruszył w drogę powrotną. Spoglądałeś na niego, dopóki nie znikł ci z oczu. No cóż, wygląda na to, że resztę drogi będziesz musiał przebyć samotnie. Ale - głowa do góry! Już jesteś prawie na miejscu.

Xavier wygrał dyplomatyczne starcie z jaszczurkowatym potworkiem - doświadczenie zostanie doliczone przy zakończeniu questa.

- Pa!
Xavier poszedł długim korytarzem. Przyglądał się tablicy. Patrzał też na paczkę, która suszyła się w gorącym klimacie Hotlands. Bardzo dobrze. Oby tak dalej. Niedaleko już do laboratorium. Zastanawiał się, co teraz napotka na swojej drodze.

Pożegnałeś się, jak na grzeczną i miłą kózkę przystało, po czym ruszyłeś dalej. Z satysfakcją zauważyłeś, że paczuszka paruje. Jednak... Czy to aby na pewno dobrze? Co jeśli tam były jakieś bakterie potrzebne dr Alphys żywe? Ale, z drugiej strony, paczka była taka ciężka! Z pewnością za ciężka jak na jakieś bakterie.
Tak czy siak, już zauważyłeś budynek laboratorium! Jeszcze kilka kroków i będziesz u celu.
Jednakże, koziołek z jakimś dziwnym, parującym pakunkiem, nie mógł umknąć uwadze Strażników Królewskich. Dwoje wielkich potworów w czarnych jak smoła zbrojach prędko do ciebie podbiegło.
- Ej, ty! Zatrzymaj się! Co tam masz?
- Stary... Myślisz, że to może być bomba? - jeden ze strażników spoglądał z niepokojem to na pudełko, to na swojego towarzysza.
- Co?! Gdzie idziesz z tym pakunkiem? Gadaj, ale to już!
Strażnicy zagrodzili ci dalszą drogę. Cóż, chyba bez dokładnych wyjaśnień się nie obejdzie.

- Dostarczam tą paczkę do laboratorium Alphys, nie wiem co to jest.
Xavier szybko odpowiedział. Trochę się przestraszył, ale musi dostarczyć paczkę, co nie?
- Dał mi ją Gerson. Nie wiem co może byćw środku.

Jeden ze strażników spojrzał na ciebie z powątpiewaniem, drugi zaś od razu wyciągnął broń.
- Słuchaj, stary... Tak jakby ci nie wierzymy. Wiesz, jakbyś miał coś, co potwierdzi prawdziwość twoich słów...
- Ale... Tak na pewno mu nie wierzymy?
- No zobacz na ten pakunek! On paruje! Lada moment zacznie syczeć!
- W sumie, stary... Masz rację!
- Tak, więc... My... Tak jakby, musimy cię teraz zatrzymać. Jeśli oddasz nam paczkę, będziesz mógł dalej iść. A jeśli nie... To, cóż... Wtedy... Wiesz, to będzie strasznie żenujące.
- Lepiej o tym nie myślmy. Oddaj po dobroci.
- Tak, tak będzie najlepiej dla wszystkich.
Strażnicy nie szczędzili słów. Ale co teraz? Uda ci się w jakiś sposób ich przekonać? W jaki sposób zamierzasz to osiągnąć? Teraz oba potwory w zbrojach trzymały swoje miecze. Machały nimi nieznacznie w prawo i lewo, co dziwne, idealnie zsynchronizowani.

To są przecież strażnicy królewscy, co nie? Paczkę trzeba dostarczyć, ale byciem gonionym nie zapłaci. Przecież to tylko paczka, może nic się nie stanie gdy ją otworzą? Xavier bez słowa oddał paczkę strażnikom. Był wyraźnie poddenerwowany, bo skoro to była paczka do naukowca, to musiało być coś ważnego, co nie? Z resztą nie była taka lekka. Ale i naukowiec i strażnicy są królewscy, więc, no, chyba nic się nie stanie...?

Gdy postanowiłeś oddać paczuszkę, Strażnicy uśmiechnęli się. Znaczy, chyba. W sumie to nie wiedziałeś, przez te zbroje nie było niczego widać. Ale opuścili swoje miecze i zdaje się, że jakby odetchnęli. Jeden z nich położył dłoń na twoim ramieniu.
- Wiedz, że dobrze postępujesz, stary.
- Zdecydowanie. To najlepsze wyjście z tej sytuacji - natychmiast zgodził się drugi.
- No, 02, bierz paczkę i idziemy. Stary, chcesz się zabrać z nami? - to pytanie było skierowane do ciebie, oczywiście.
- Co? Dlaczego ja? Stary, nie chcę tego dotykać! Jeszcze mi wybuchnie w dłoniach! Ty to zrób!
- Nie ma nawet mowy!
Strażnicy spojrzeli po sobie, jakby porozumiewając się bez słów.
- Ty ją potrzymasz, dobra? - znowu odezwali się do ciebie - W końcu i tak idziemy w tę samą stronę!
Wygląda na to, że tymczasowo kolejne dwie osoby przyłączyły się do twojej wędrówki, czy tego chcesz, czy też nie.

- Tak, pójdę z wami.
Xavier wziął posłusznie paczkę. Wiedział, że było to słuszne rozwiązanie. On to czuł, czuł ze dobrze postępuje. Skierował się do laboratorium i razem ze strażnikami poszedł.

Strażnicy pokiwali głowami. Ruszyliście przed siebie. Potworki w zbrojach co jakiś czas rzucały jakieś bardziej lub mniej wesołe komentarze. Droga do labu nie była długa, w końcu wielki bryłowaty budynek było widać od dawna.
Przyspieszyłeś kroku, gdy jednak zechciałeś wejść do budynku, poczułeś, jak coś łapie cię za kołnierz i ciągnie do tyłu.
- Stary, nie możesz tam wejść - stwierdził pierwszy strażnik. To właśnie on cię zatrzymał.
- Totalnie nie możesz. Nie chcemy tutaj żadnych wybuchów! A przynajmniej tych niekontrolowanych - dodał po chwili drugi. Chyba nawiązywał do eksperymentów Alphys. Czyżby jej sąsiedztwo było aż tak uciążliwe?

- Ale muszę podać paczkę.
Mimo wszystko Xavier zapukał do drzwi. Nie otwierał ich ani nic, bo nie chciał przerywać Alphys. W końcu to królewski naukowiec, co nie? Czekał na odpowiedź.

- Nie! Nie będziesz dostarczał niebezpiecznych rzeczy! - zawołał Strażnik.
- Ty, stary! Patrz, jaki bezczelny! Zapukał!
- Co? O, nie, nie będziesz podkładać bomb pod drzwi! - oj, wygląda na to, że potwór się zdenerwował. Podszedł do ciebie i podniósł cię za fraki.
Jednak... Szczęście ci dopisywało, bo dokładnie w tym samym momencie, drzwi laboratorium otworzyły się i nieśmiało wyjrzała zza nich doktor Alphys. Gdy zobaczyła rozgrywającą się sytuację, wzdrygnęła się i postanowiła wyjść.
- C-co tutaj dz-dzieje? - zapytała. Szybko dostrzegła, że Xavier ma w rękach jakąś paczuszkę. Otworzyła szerzej oczy - 02, z-zostaw go!
Strażnik gwałtownie puścił cię, najwyraźniej zdziwiony zachowaniem naukowiec. Klapnąłeś tyłkiem o ziemię. Trochę zabolało, ale na pewno nic ci nie będzie - może co najwyżej siniak. Gdy się rozejrzałeś, dostrzegłeś, jak Strażnicy z uwagą słuchają pani naukowiec, co jakiś czas kiwając głową. Najwyraźniej coś próbowała im wytłumaczyć, co chwila się pesząc. Koniec końców, dwóch osiłków w zbrojach odeszło, a do ciebie przydreptała jaszczurka.
- P-przepraszam za to całe zajście... Nic ci się nie stało?

Xavier otrząsnął się. Upadł, trochę poboli. Ale trudno. Przynajmniej dostarczył paczkę!
- Nie, nic mi nie jest. Mam nadzieję, że nic nie zepsułem.
Ostrożnie podał paczkę. Zrobiło mu się lżej. Widocznie trochę się wzmocnił nosząc ten całkiem ciężki pakunek.